Stichting Komma
Afgelopen maandag had ik een interview gepland staan met stichting komma. Dit is een stichting waarbij mensen een portret van je maken, dit doen ze door een interview af te nemen en je dit portret samen met kaarten in een box kunt stoppen, die je achter kunt laten na je dood voor je dierbaren. Mijn vriendin tipte me dat dit bestond en heb op de website gekeken en ben direct in de telefoon geklommen, want dit is wat ik graag wilde. In december had ik een afspraak gemaakt voor januari, niet wetende dat deze stichting pas sinds december van start is gegaan en niet wetende dat wij geïnterviewd zijn door de broer van Marc de Hond. Deze bekende Nederlander heeft dit idee gehad omdat hij en zijn broer toen hun moeder op jonge leeftijd overleed, zij alleen een cassettebandje hebben van hun moeder. Zij waren 1 en 3 jaar toen hun moeder stierf dus nog veel te jong om herinneringen te hebben, dus hoe waardevol is het dat je dan nog in ieder geval een stem kunt horen. De jeugd onder ons zal denken, wat is een cassettebandje? De techniek is in een sneltreinvaart vooruitgegaan en nu kun je zoveel meer achterlaten als alleen een stem. Hoewel dit natuurlijk ook voor iemand belangrijk kan zijn.
De broers van Marc zijn na het overlijden van hun broer met zijn wens aan de slag gegaan en hebben een stichting opgezet die zoiets moois kan betekenen voor de mensen. Brian kwam samen met een camera en geluidsman bij ons thuis. Alles werd opgezet en Brian en Bart en ik maakten even kennis met elkaar, niet door hebbende dat we geïnterviewd werden door de broer van een bekende Nederlander. Dat was maar goed ook dat ik daar pas later achter kwam want ik vond het al spannend genoeg, maar die spanning ging al snel genoeg weg, we hebben een heel fijn gesprek gehad en het vooral over mijn leven gehad, waar ik opgegroeid ben, waar Bart en ik elkaar hebben leren kennen, hoe mijn jeugd was en welke eigenschappen ik van mezelf terugzie bij de kinderen. Wat ik denk dat de kinderen later voor beroep gaan uitoefenen en ik heb af en toe echt wel een traantje gelaten omdat ik het gewoon niet kan verkroppen dat ik mijn kinderen niet kan zien opgroeien, maar wat zal dit een waardevol document worden. Het was een heel ontspannen sfeer. Mijn complimenten voor Brian want ondanks dat Kaya (onze hond) het gesprek een aantal keer verstoorde, heeft hij een mooi portret van mij weten te maken, wat erg waardevol zal zijn voor als ik er straks niet meer ben.
En ik hoop dan ook dat er nog veel gelachen wordt, want humor, dat is voor ons toch wel het sleutelwoord om met deze verdrietige situatie om te gaan. Ik ben deze stichting dan ook enorm dankbaar dat zij dit doen en daarmee zoveel kunnen betekenen voor de mensen die een dierbare achterlaten.
