Nog even...
Woensdagavond... 2 dagen voor ik ga starten met de chemotherapie... en oh wat zie ik er tegenop. Met name de onzekerheid, waar krijg ik last van? Wat kan ik nog wel en wat niet? Kan ik voor de kinderen zorgen? Ben ik misselijk? moet ik braken? Ik ben namelijk gezegend met een verhoogd misselijkheidscentrum zoals de oncoloog dat noemde, ik krijg dan ook al bij voorbaat extra medicatie. Werkt de hoofdhuidkoeling bij mij? Ga ik het überhaupt volhouden om een paar uur met een badmuts op mijn hoofd te zitten met een temperatuur van -5? Al die onzekerheid kost me ontzettend veel energie. Ik slaap de laatste tijd ook wat slechter omdat ik nu toch echt al wel last heb van de 'fijne symptomen' van de overgang. Waar ik in het begin nog wel moest lachen van de opvliegers die ik af en toe kreeg, begin ik nu toch wel te balen dat ik er zelfs ‘s nachts wakker van word badend in het zweet. Ook mijn gewicht is toegenomen waar ik ontzettend van baal, maar dan bedenk ik me weer dat dat niet de ergste dingen zijn waar ik me druk om moet maken en dan zakt dat baalmoment ook wel weer weg.
Ik ben afgelopen 2 dagen lekker met Bart nog even wezen relaxen in Brugge. Fijn genoten van lekker eten en drinken en van elkaar. Want wat zijn we geleefd de afgelopen periode. En wat was het heerlijk om even niets te moeten. Vorige week zijn we een weekje met ons gezinnetje naar Drenthe geweest. Een hele andere vakantie dan wat we gewend zijn ( normaliter vertoeven we minimaal 2 weken in Italië ) maar wat hebben we het fijn gehad samen. Lekker doen waar we zin in hadden, wandelen op de hei, naar de dierentuin maar ook gezelschapspelletjes met de kids. Gewoon aandacht voor elkaar zonder dat er tijdsdruk is van medische afspraken die gepland staan. Heerlijk !
We zijn opgeladen om de volgende strijd aan te gaan. En ik ga dit overwinnen!