1e Chemotherapie
Het is zover, vrijdag 4 augustus. De dag dat ik aan de volgende strijd mag beginnen. Ik moet om half 2 in het ziekenhuis zijn. We hebben de kids naar het kinderdagverblijf gebracht en gaan nog even naar de verjaardag van Wies. Ik ben ontzettend gespannen en heb barstende hoofdpijn. We weten niet wat we kunnen verwachten dat maakt het zo moeilijk. Een uur voor we in het ziekenhuis moeten zijn zeg ik tegen Bart; "zullen we nog even snel gaan lunchen"...nog eventjes genieten van een lekkere carpaccio...
En dan komen we aan op de dagbehandeling. Ik weet goed de weg, omdat ik hier al verschillende keren ben geweest als papa zijn chemokuur kreeg. De verpleegkundige gaf me een hand en ik barst in tranen uit...de spanning komt eruit. Ze stelt me gerust en ik mag plaatsnemen in een comfortabele stoel. Dan wordt alles klaargemaakt. Eerst die coldcap op. Ik vond het reuze meevallen met de kou. Ik kreeg het zelfs door de opvliegers met momenten verschrikkelijk warm. Ik had wollen sloffen en een sjaal meegenomen maar niet nodig gehad. Wel kreeg ik na een tijdje hoofdpijn, waar ik paracetamol voor kreeg. Er werden foto's gemaakt van mij en mijn coldcap en daar hebben we natuurlijk ook even hard om gelachen.
Coldcap
Omdat ik de coldcap een kans wil geven moet ik langer in het ziekenhuis blijven. Nog anderhalf uur na de kuur moet ik die gekke badmuts op hebben. Mama en Cindy komen nog even langs en Bart zit ook naast me. Wat ben ik toch gezegend met zo'n lieve man. De tijd gaat snel voorbij. Om kwart voor 5 ben ik klaar en kan ik naar huis. Ik ben blij dat het spits eraf is en nu maar afwachten hoe het verder gaat. Als we thuis zijn gaat Bart de kindjes ophalen en eten we bij de ouders van Bart. Ik voel me gewoon hetzelfde, hetzelfde als anders...hoewel ik wel wat moe van al de spanningen. De verpleging had gezegd dat de meeste klachten de dag erop pas komen, maar rond half 9 begon ik me behoorlijk beroerd te voelen. Alsof er hitte door je hele lichaam vlamt. Ook had ik nog steeds flinke hoofdpijn. We zijn lekker op tijd naar bed gegaan en heb goed geslapen. Zaterdags voelde ik me best redelijk. Ik probeer te beschrijven wat je voelt, maar das best lastig, een soort van herstellen van een zware griep, last van je lichaam, spierpijn, koud/warm, hoofdpijn en ik was misselijk bij een lege maag. Ik probeer dan ook iedere 2 uur iets kleins te eten maar soms, dan valt het toch niet lekker en is het of er een steen op je maag ligt. Als ik terug kijk naar berichtjes van zaterdag dan schrijf ik als het zo blijft is het goed te overzien....nou helaas was voor mij zondag mijn slechtste dag. Ik ging in de ochtend op de weegschaal staan en zag dat ik in een paar weken tijd 5 kg was aangekomen. Ik was zo boos en verdrietig. Die stomme overgang! Ik was buiten mijn zwangerschappen om nooit boven de 60 uitgekomen en nu wel, Bart kwam naar boven en heeft me heel lief getroost maar door het huilen veegde ik ook nog een aantal wimpers van mijn gezicht en zei;" nu beginnen mijn wimpers ook al uit te vallen"...de toon was gezet voor die dag...ik had buiten mijn lichamelijke klachten ook nog een emotionele baaldag en dit samen was zwaar! Ik had mama aan de telefoon omdat ze belde om te vragen hoe het ging en ik moest huilen...Tess kwam naar me toe en veegde mijn traan af en begon me te troosten, dat intense moment vergeet ik nooit meer.
Maandag kreeg ik veel last van mijn nek en keel, al mijn klieren gingen opzetten. Ik was bang voor een ontsteking maar dat bleef me gelukkig gespaard. Die pijn heeft 2 dagen geduurd en toen was dat ook weer beter. Maandag, dinsdag en woensdag zijn mentaal zware dagen geweest. Ik kon niets anders als liggen, slapen en sleurde me 3x per dag van de bank af om een stukje te gaan wandelen. Maar het ergste vond ik dat ik afgevlakt was, ik voelde nauwelijks en dat beangstigde me enorm. Was mijn broertje trots dat hij bij mij gestofzuigd had, ik kon er niks mee, onze Cas die trots zijn punnikwerkje liet zien wat hij bij oma had gemaakt, ik kon er niks mee...en dit vond ik zo verschrikkelijk! Leeg zo voelde ik me. Gelukkig ben ik sinds donderdag weer de vrolijke Jony en gaat het beetje bij beetje weer de goede kant uit. Ik probeer me vast te houden aan wat ik wel kan...en ben best een beetje trots op mezelf dat ik ondanks deze 'zwarte' week zo noemen ze dat namelijk in chemoland...toch iedere dag een aantal keer ben gaan lopen en zelfs 2x in het ziekenhuis ben gaan sporten.