En toen stond de tijd heel even stil....
Mijn 1e blog
Ik ga het nu dan toch doen....
Vandaag besloten om toch te starten met een blog site....en waarom? Ik wil mijn verhaal delen. De leuke en minder fijne dingen van me af schrijven. Ik heb er even over getwijfeld want ik ben geen persoon die in de schijnwerpers wil staan maar ik weet ook dat het goed is voor mijn proces en het zou mooi zijn als mensen er nog wat aan hebben...dus vandaag start ik.
Het verhaal voorafgaand aan mijn 20e bestraling ga ik nog eens uitgebreider opschrijven maar kort gezegd; 6 maart voelde ik een bultje in mijn linkerborst, 7 maart naar de huisarts, mammografie, echo, punctie en 10 maart de diagnose borstkanker. Er volgde een MRI, overleg...overleg...7/4 de poortwachtersklier operatie, daar zat alleen een micro-uitzaaiing in. 3 mei de borstamputatie, nabloeding, 5 mei weer geopereerd, 11 mei uit het ziekenhuis maar omdat de tumor tegen de huid had gezeten moest ik voor de chemotherapie nog eerst 23 bestralingen krijgen...en daar zit ik nu nog in...
Vandaag mijn 20e bestraling gehad. Het einde komt in zicht. Nog 3 te gaan. Vanmorgen opgehaald door de taxi- chauffeur, moest nog even haasten want was van te voren bij mam geweest die weer opnieuw was gevallen en nu niet met 1 maar met 2 armen in de gips zit. Het zit ons ook niet mee, maar daar proberen we niet teveel bij stil te staan. We kijken vooruit! Ik hijgend in de taxi en op naar een wat oudere man die we ook moesten ophalen voor onze dagelijkse behandeling. Je voelt ondanks dat je de mensen niet kent toch een verbondenheid. Omdat deze man wat minder goed ter been is stap ik voor uit en ga achterin de auto zitten zodat deze man naast de chauffeur kan plaatsnemen. Als ik bij de bestraling op de tafel lig vraagt de verpleegkundige hoe het me t de kinderen gaat, ik vertel dat ik het idee heb dat Cas er wel mee bezig is maar dat hij het moeilijk vindt om erover te praten omdat hij als ik erover begin hij het meteen wegwuift. Vorige week samen het boekje van radio robbie gelezen, uitgelegd wat ze dagelijks bij mij doen in het ziekenhuis en waarom ik soms moe ben en dan niet met ze kan spelen. Tess vond het verhaaltje interessant en wilde het nog eens horen maar Cas niet, die had genoeg gehoord. De verpleegkundige gaf me een ander boek over de toverdruppels. Een boek over emoties als er iemand ziek is. Dus ik vertelde vanmiddag toen Cas thuis kwam dat ik een heel mooi boekje heb uit het ziekenhuis over toverdruppels...Hij keek me aan en zei, dat verhaal hoef ik niet te horen...wat vind ik dit lastig zeg! Hoe ik met dit om moet gaan is een grotere opgave voor me als die hele kanker...ik wil dat mijn mannetje lekker in zijn vel zit...Hopelijk komt dit snel weer. Het is ook het einde van het schooljaar en hij is moe, toe aan vakantie! En ik ook trouwens...nog een weekje doorploeteren met de laatste bestralingen, fysiotherapie, sporten en medische afspraken en eindelijk heb ik vandaag een afspraak gemaakt om een pruik te gaan passen. Ik zie hier zo tegenop, maar het moet gebeuren...
Wordt vervolgd.💋