Grijze en witte week...
Alsof het zo heeft moeten zijn... had ik op donderdag 10 augustus, de verjaardag van Bart, mijn eerste fijne momenten. Ik had weer energie om bezoek te ontvangen en kon eindelijk weer lachen en genieten van de mensen om me heen... Ik was zo bang dat ik depressief zou worden doordat ik de dagen daarvoor niets voelde als alleen maar leegte... Nu weet ik dat het voorbij gaat en dat mijn lichaam echt al mijn energie nodig heeft voor mijn herstel in de eerste week na de chemotherapie. Het voordeel van dit verschrikkelijke gevoel is dat ik me nu misschien nog beter kan inleven in de mensen die ik begeleid in mijn werk als psychiatrisch verpleegkundige.
Zaterdag en zondag was ik weer flink beroerd... Ik had verhoging en rillingen en had al 10 dagen lang flinke hoofdpijn die ik niet onder controle kreeg met paracetamol. Maandag contact opgenomen met het ziekenhuis om te kijken of ik wat anders kon krijgen voor die verschrikkelijke hoofdpijn en vanaf maandagmiddag was mijn hoofdpijn over... Vanaf dinsdag voelde ik me ook weer de oude... Ik had weer energie om met de kids wat te doen en we hebben dan ook lekker een taart samen gebakken om te vieren dat de eerste anderhalve week van de 1e chemotherapie voorbij was.
Ik heb veel lieve berichtjes en kaarten gehad afgelopen periode om me door deze eerste kuur heen te sleuren, daar ben ik alle lieve mensen om me heen erg dankbaar voor. De moeder van een vriendje van Cas is zelfs verse soep en boontjes komen brengen, echt super lief!
Mijn haren zouden afgelopen week ook uit moeten vallen en dan zou ik weten of de cold cap heeft gewerkt. Spannend vond ik het... In het begin dacht ik dat ik voor deze ronde geluk heb gehad want ik verloor wel wat haren maar dat was te overzien, maar sinds woensdag verlies ik iedere dag steeds meer haren, ik vind dit verschrikkelijk maar wanneer moet ik de knoop doorhakken en zeggen... Ik scheer het af... nu is het nog bedekt en heb ik nog geen kale plekken dus ik wil toch nog even afwachten maar ik vind het erg moeilijk om de hele dag overal haren te vinden en ermee geconfronteerd te worden.
Vrijdag zou ik eigenlijk mijn 2e chemo kuur hebben maar mijn bloedwaarden waren niet goed hersteld en dus wordt het een week uitgesteld. Wat baalde ik daar van. Ik had uitgerekend dat mijn goede week zou uitkomen in de herfstvakantie en was al plannen aan het maken om samen met het gezin weg te gaan en nu klopte het niet meer... heb dit gevoel gelukkig snel om weten te buigen want nu kon ik de kids zelf van scoutingkamp ophalen en maandag op de 1e schooldag zelf naar school brengen. En dat is voor mij ook veel waard. Bij de volgende kuur krijg ik 24uur na de toediening van de chemo een injectie die mijn lichaam helpt om de witte bloedcellen voldoende aan te maken. Weer medicijnen erbij... Ik zie op tegen de vervelende bijwerkingen: bot pijn, misselijkheid en hoofdpijn... Maar bedenk me dan maar weer... Heb geen keuze, 't moet even en het gaat weer voorbij. Terugkijkend op de grijze en witte week ben ik erg tevreden over hoe deze weken zijn gegaan en ga vol goede moed de volgende kuur op 1 september weer aan.