Het moeilijkste wat je in je leven moet doen...
Als je hoort dat je levensbedreigend ziek bent en niet meer beter wordt denk je als moeder zijnde, alleen maar aan je kinderen. Wat moet ik ze zeggen, hoe zullen ze reageren hoe moet ik het ze vertellen....
Vele vragen komen dan op je af…we hebben dit natuurlijk als eens meegemaakt maar toen was Tess 5 jaar en Cas 7 jaar en dan hebben ze een hele andere leeftijd, zo zei Tess toen tegen mij…
Mama als jij kaal wordt mag je mijn Elsa vlecht wel in, zo schattig en op dat moment brak dat het ijs...
Wat we afgelopen jaren hebben geleerd is dat kinderen heel flexibel zijn. En dat ze ook meer zelfstandig zijn als mama niet voor ze kan zorgen, zo deden ze bijvoorbeeld zelf hun kleding in de wasmand toen ik 3 weken in het ziekenhuis lag vorig jaar en nu ligt alles weer verspreid over de kamers want mama ruimt het toch wel op...is ook mijn eigen schuld, ik zorg graag maar nu moeten ze dat weer zelf oppakken, ze worden daar zeker niet slechter van en kan ik mijn energie stoppen in leuke spelletjes met ze te doen, of lekker een stukje te wandelen. We hebben een uitgebreid gesprek gehad met dr. Hurkx de kinderarts en Nicole de pedagogische medewerker om te kijken wat en hoe we dit het beste konden aanpakken.
Toen opa ziek werd hebben we verteld dat de kanker in de buik zat en dat hij daar niet meer beter van kon worden. En bij mij zat de kanker in de borst en daarom is hij eraf gehaald. Ik was bang dat ze meteen de link gingen leggen met opa want die is inmiddels gestorven, maar dat doen ze niet, tenminste dat uiten ze zo niet. We hebben in dit gesprek besproken hoe we er zelf in stonden. We willen eerlijk zijn tegen de kinderen maar dit proces wel gedoseerd vertellen, tijd is relatief voor ons, maar zeker voor kinderen en ik wil niet dat zij weten, mama gaat over een tijdje dood, maar wat is een tijdje? Is dat een maand, een jaar, misschien 2 jaar? We hebben dus de woensdag na dit gesprek eerst ‘s middags tegen Tess gezegd dat mama ziek was, de kanker weer terug is gekomen maar nu in de lever die in de buik zit en dat die niet eruit gehaald kan worden en dat ik hier dus niet meer beter van word. Dat ik medicijnen krijg voor de pijn en voor de misselijkheid zodat mama toch nog leuke dingen met ze kan doen. Tess moest huilen en zocht troost bij Bart.
Bij het avondeten zij Tess, weet Cas het ook al? Waarop Cas zich afvroeg wat dan? We wilden dit eigenlijk met hem bespreken als Tess in bed lag zodat we alle aandacht voor Cas konden hebben. We hebben aan Cas uitgelegd, dat de kanker bij mama is teruggekomen en dat mama hier niet van beter kan worden, waarop hij zei: “wat betekent dat dan voor mij? “Zo die vraag had ik niet verwacht…maar waarop ik geantwoord heb, lieverd er gaan dingen veranderen, je zult wat meer moeten doen in huis bijv. de hond uitlaten, je eigen was naar de zolder brengen, maar soms komt iemand anders je van school halen omdat mama dan te moe of te ziek is en kun je minder afspreken. Oké zei hij; “kunnen we het dan nu over iets leuks hebben? “Gezegd dat dat prima is maar dat hij moet weten dat als hij vragen heeft over mij, hij ze altijd mag stellen aan mij, papa, de leraar of op D’n Hoef, waarop hij zei, ja dat weet ik dat zei je bij opa en bij vriendje en Indy ook. Hij legt dus wel een link met de dood, maar uit zich hier verbaal niet over. Hij heeft Indy zijn hondenmand weer van zolder gehaald en heeft daar een soort van troosthoekje van gemaakt, zo schuift hij briefjes onder de deur door met ik mis opa…. Lastig om hier mee om te gaan omdat je hem ziet worstelen met zijn gevoel. We hebben fijn contact gehad met de leraar van Cas en hij geeft aan dat je aan Cas weinig merkt op school, das enerzijds natuurlijk fijn om te horen anderzijds is het ook apart dat je niks aan hem merkt, want het is nogal iets wat hier in huis afspeelt. De kinderen gaan er allebei op zijn/ haar eigen manier mee om. Cas wil nergens over praten, soms denk ik, komt het wel binnen, beseft hij wel dat ik ziek ben, voor mijn gevoel zie ik er een stuk zieker uit als een paar weken geleden maar ik maak ‘s ochtends nog steeds zijn boterhammen en ben er als ze uit school komen, proberen nog veel leuke uitstapjes te maken hoewel dat afgelopen weken wat moeilijker voor me was omdat ik lichamelijk veel klachten van de kuur had. Maar ik snap wel zolang ik niet doodziek op de bank lig hij ook weinig ziet dat ik ziek ben, en soms zet hij een kopje thee voor me en komt me dat dan brengen en dat geeft mij zo’n warm gevoel, dat zorgende dat zit er nu al in bij hem en dat is fijn om te zien. Tess gaat weer op haar eigen manier met de situatie om, Tess stelt soms voor mij lastige vragen zoals bijvoorbeeld; mama ik ben ook ziek, gebruik medicijnen die ik voor altijd moet slikken, wat is dan het verschil? Ik heb geprobeerd uit te leggen dat mijn ziekte anders is als die van haar en dat je dat niet met elkaar kunt vergelijken. Ik schoot vol van emotie en ben toen even naar boven gelopen. Soms krijg je lastige vragen op momenten waar je niet op bent voorbereid en dan word je overmand door verdriet. Tess heeft als ze gespannen is, vaak wisselende lichamelijke lachten, de ene keer is dat hoofdpijn, soms buikpijn en dan weer keelpijn, als we haar dan afleiding bieden is dat ook weer weg. Ze vroeg zelfs of ze bloed mocht laten prikken, ik zei wat? Tess heeft vele bloedpriktrauma’s opgelopen in haar jonge leventje waar ze ook EMDR voor heeft gehad en nu vraagt ze zelf om bloed te laten prikken? Overleg gehad met de kinderarts en omdat het toch al op de planning lag dit direct gepland. Ik moest zelf ook bloed laten prikken dus ik dacht dan gaan we samen en proberen we het prikken te normaliseren, afspraak gemaakt bij Vitaliek en dus niet in het ziekenhuis zelf, ze heeft het supergoed gedaan, zelfs in haar ader i.p.v. een vingerprik en wat was ik trots op mijn kleine meid!
Ik hoop dat ik nog vele kleine geluksmomentjes met mijn kanjers mag gaan beleven, want ik kan ze niet missen…
