En toen stond de tijd weer opnieuw stil......
Hoewel mijn nieuwe blog eigenlijk als titel “mijn mommy make over” zou gaan heten, heb ik nu een andere titel met een heel ander scenario…
Er is altijd wel angst geweest voor dit scenario, maar ik denk dat dit bekend is bij mensen die nu eenmaal kanker in zijn/ haar lijf hebben gehad, maar als je dan te horen krijgt dat je uitzaaiingen in je lever hebt, dan staat de tijd weer opnieuw stil…
Vrijdag 4 september in de middag, volop in de voorbereiding voor de communie van Tess die zondags zou zijn. Ik voelde me niet helemaal fit maar ik dacht, ik heb gewoon teveel gedaan. Maar ik kreeg opeens zo’n stekende pijn in mijn rug wat uitstraalde naar mijn buik. Ik werd er hondsberoerd van. Ik kon gelukkig nog terecht bij de huisarts en die heeft me direct doorgestuurd naar de eerste hulp omdat ik vorig jaar die gallekkage heb gehad met de buikvliesontsteking. Ik dacht zelf aan een nierbekkenontsteking, maar de uitstralende pijn naar mijn buik kon ik ook niet zo goed verklaren. De huisarts heeft een injectie diclofenac gezet en Bart is me op komen halen bij de huisarts om direct door te gaan naar het ziekenhuis. De pijn zakte gelukkig op de medicatie en ik dacht nog; ik hoop dat het niet zo lang duurt want ik moet nog van alles voorbereiden voor de communie. Op de SEH aangekomen kreeg ik eerst lichamelijk onderzoek en bloedcontrole. Daar waren leverafwijkingen op te zien, ik zei nog tegen de arts;” ja dat klopt want die zijn in juni geprikt omdat ik medicatie wilde voor mijn eeuwig durende kalknagels aan een voet, maar omdat mijn leverwaarden nog niet waren hersteld van de gallekkage en buikvliesontsteking, dat de lever heel veel te verduren heeft gehad, mocht ik niet starten met die medicatie”. De arts vertelde dat hij toch een echo wilde laten maken. Prima! En dan graag z.s.m. naar huis…een uur later kwam de arts met emotie in zijn ogen zeggen; Mw. Roeffen wat we op de echo hebben gezien ziet er niet goed uit en in combinatie met uw voorgeschiedenis van borstkanker kan ik u vertellen dat u er niet goed voorstaat. Het enige wat ik volgens mij uitkrijste was; ik wil nog niet dood, dat kan niet ik heb 2 kinderen van 8 en 9 jaar, die hebben een moeder nodig, dit kan niet en dit mag niet. De arts liet ons even alleen en Bart en ik waren verslagen. Wat nu? Hoe gaan we dit thuis brengen. We waren het er wel over eens dat de communie door moest gaan. Tess verdiende een dag zonder zorgen om in het middelpunt te staan, maar hoe gingen we dit organiseren. Toen de arts terug kwam beloofde hij ons dat we maandag direct door het ziekenhuis gebeld zouden worden om afspraken in te plannen voor onderzoek, want het moest natuurlijk nog middels een CT scan bevestigd worden dat het ging om uitzaaiingen. Omdat Bart hals overkop met mij mee moest naar het ziekenhuis zijn de kinderen naar Anton en Lisette gegaan. Om 16u was ik bij de huisarts en om 20u liep ik het ziekenhuis uit met dit slechte nieuws.
We hebben de kinderen opgehaald en tijdens dat we naar huis liepen zei Cas uit het niets; “Mama als een astronaut naar de maan kan, dan kan hij toch ook naar de sterren?” Verbaasd over zijn vraag op juist dat moment heb ik maar geantwoord; ‘”dat weet ik niet schat.” En ingehouden liet ik een traan over mijn wangen glijden. Toen we thuis waren en de kids op bed hadden liggen, kwamen de ouders van Bart om het verhaal aan te horen. Een grote schok, verslagen zaten we met vieren op de bank…en nu? We moesten het mam gaan vertellen maar hoe? omdat onze Marck (mijn broer met verstandelijke beperking) bij haar was en normaliter om half 10 in bed ligt, hebben we gewacht tot 22u, toevallig kwamen net onze Cindy en Martijn aan want mam had op Jan en Wies gepast. Daar stonden we dan buiten…Marck lag toch nog niet in bed en stond wat te dralen voor he raam, ik kon niet meer uitbrengen…ik heb geen goed nieuws gehad…Afwachten op duidelijkheid, maar dat het er niet goed uitzag was zeker.
En toen kwam weer die overlevingsstand, iedereen heeft zaterdag en zondag zijn/haar stinkende best gedaan zodat het voor Tess en voor ons toch een fijne dag kon worden. Dat nemen ze ons niet meer af.
Ik ben deze blog wel 10x overnieuw begonnen en iedere keer kwam dat moment van het slechte nieuws zo dichtbij, dat ik het lastig vond om het op papier te schrijven en steeds weer opnieuw emotioneel werd. Nu zijn we een aantal weken verder en ga ik proberen de afgelopen weken in verschillende blogs te verwoorden. Voor mijn verwerkingsproces, voor mensen te informeren over hoe het met mij gaat maar voor mij het belangrijkst, dat mijn kinderen kunnen lezen hoe dit proces voor mij en Bart en hen is geweest als ik er niet meer ben, Want dat is mijn prognose. Er is nu vastgesteld dat ik uitzaaiingen heb in mijn lever en dat ik alleen nog maar palliatief behandeld kan worden. Ik word niet meer beter….
Wordt vervolgd.