Niet sterk zijn!
Eigenlijk een gekke titel voor een blog maar het gaat hier over een van mijn doelen van de revalidatie. Ik wil sterk zijn voor Bart zoals een echtgenote voor haar man zorgt, ik wil sterk zijn voor mijn kinderen zoals een moeder voor haar kroost zorgt, ik wil sterk zijn voor mijn moeder zodat zij zich geen zorgen hoeft te maken over haar dochter, ik wil sterk zijn voor mijn vader die vanuit de hemel meekijkt en trots op me is hoe ik het doe. Maar ben ik sterk door mijn man niet te belasten als ik verdrietig ben om niet om een knuffel te vragen? ben ik sterk als ik mijn kids niet echt laat zien hoe ik me voel en een masker opzet om hun te ontlasten, leren ze op deze manier emoties herkennen? maakt mijn moeder zich minder zorgen als ik doe 'alsof' het goed met me gaat terwijl ik eigelijk best wel eens verdrietig ben? en is mijn vader trots op me als ik nooit verdrietig of boos ben? deze emoties horen toch ook bij het leven? ze horen bij hetgeen wat ik heb meegemaakt of ik nu wil of niet...ik kan ze blijven vermijden om zogenaamd sterk te zijn maar dan kom ik geen stap verder, ik moet ze toelaten, gedoseerd, maar ik moet ruimte creeeren om de emoties die horen bij een rouwproces toe te laten, er te laten zijn en dan pas maak ik stappen voorwaarts. De revalidatie is mentaal zwaar, maar wat is dit goed voor me. Ik krijg een spiegel voorgehouden en dat is confronterend, niet altijd leuk maar zeer zeker zinvol. Als ik vooruit wil zal ik mijn leven anders moeten gaan inrichten en dat is best wel beangstigend, voor mij, maar ook voor Bart. Het geeft ook wel een veilig gevoel als je al jaren leeft zoals je leeft, als je al jaren doet zoals je doet, maar wil ik me beter gaan voelen, minder pijn gaan hebben moet ik beter voor mezelf gaan zorgen, moet ik uberhaupt voor mezelf gaan zorgen! Dat ga ik doen...en zoals ik altijd tegen mijn patienten zeg...je kunt niet voor een ander zorgen als je niet voor jezelf zorgt...maar das maar een gezegde...je moet het ook kunnen...en dat ga ik nu leren!