Hoeveel pech kan een mens hebben...
Tadutadu... gelukkig niet met sirenes maar een ritje ambulance kan ik afstrepen van mijn bucketlist....Tja waar zal ik eens beginnen. Zoals ik in mijn laatste blog schreef heb ik in november en december koliekaanvallen gehad...in januari had ik er maar liefst 5 in 3 weken tijd waarop de chirurg adviseerde mijn galblaas te verwijderen. Een simpele ingreep die tijdens een dag opname gedaan zou worden. Fijn dacht ik...want ik wilde van die pijn af die ik steeds maar onverwachts kreeg en het iedere keer ontzettend veel energie kostte om daar weer van te herstellen. Het ging net zo goed met mijn revalidatie traject, ik maakte stappen vooruit. Toen ik wist dat ik weer geopereerd moest worden kwam ik er ook achter dat ik mijn trauma's uit mijn eerdere opnames nog niet echt verwerkt had. Met de psycholoog ben ik aan de slag gegaan met imaginaire exposure. Traumaverwerking....we hebben een start gemaakt maar mijn operatie stond gepland en hoewel ik wist dat ik er nog niet was met de verwerking ging ik op zich aardig met gezonde spanning de operatie in. Ik zag het meest op tegen de narcose omdat ik daar altijd zo vreselijk ziek van word.
Vrijdag 8 februari ben ik geopereerd en de operatie is goed gegaan, flink ziek geweest van de narcose maar ik kon aan het einde van de dag naar huis en het weekend daarna ging het steeds wat beter.
‘s Maandags rond de klok van 19u kreeg ik echter veel pijn...het leken weer dezelfde koliekpijnen te zijn als voor de operatie maar dan nog veel heftiger. Gelukkig waren op dat moment mijn schoonouders de kids in bed aan het leggen en Mark en Judith waren even op bezoek....ik begon steeds hevigere pijn te krijgen en begon er zelfs van te hyperventileren...proberen ontspanningsoefeningen te doen maar het was niet vol te houden. Ze hadden naar de huisartsenpost gebeld maar toen Mark zei dat er nog 5 wachtende voor me waren riep ik...bel de ambulance want ik houd het niet meer...jeetje wat heeft dit een impact gehad op de kids... Ik werd altijd flink beroerd van morfine maar ik was zo blij dat de verpleegkundige een spuit zette, de pijn zakte iets daarop...het was duidelijk, ik moest mee naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis aangekomen werden de koliekaanvallen omgezet in constante pijn...ik dacht dit is niet goed... zelfs door de morfine heen nog zoveel pijn. In de nacht mocht ik naar de afdeling, ik zou in de ochtend een echo van mijn buik krijgen. De radioloog die aan mijn bed stond, kende ik helaas nog...hij heeft mijn puncties gedaan om te onderzoeken of ik borstkanker had in maart 2017. Hij zag direct dat er vocht in mijn buik zat, maar ze moesten weten of het gewoon vocht was of gal....daarvoor dus weer een punctie...en ja hoor...gal in mijn buik. In de middag kreeg ik een drain in mijn buik om het gal af te voeren want het was in mijn buik gaan lekken...een complicatie die bij een half procent van de galblaasoperaties voorkomt... heb ik weer....🤔....het plaatsen van de drain was erg pijnlijk maar viel in het niets bij de pijn die ik al heb gehad. Ik leek wel een beest...wat erg voor de kindjes dat ze dit hebben moeten meemaken... Gelukkig zijn ze de afgelopen weken heel goed opgevangen. Wat ben ik Bart en de mensen in mijn omgeving daar dankbaar voor. Het is niet niks om zo ziek te zijn dat je geen aandacht voor je kinderen kunt hebben...letterlijk aan het overleven. De drain voerde het gal af wat inmiddels in mijn buikholte was gestroomd en wat alles prikkelbaar had gemaakt...maar de lekkage was nog niet gedicht. Dit hebben ze donderdags geprobeerd met een ercp. Toen ik terug kwam op de recovery, want de ercp doen ze onder een roesje kreeg ik te horen dat het niet was gelukt om de stent te plaatsen... je gaat ervan uit dat dokters "alles" kunnen fixen maar nu werd ik geconfronteerd met iets wat ze niet hadden kunnen maken...door de helse pijnen ben ik weer direct in de overleefmodus gegaan...ik voelde geen emoties en dacht alleen... volgende keer beter. Maar met mij ging het steeds slechter...ik lag inmiddels aan de morfine pomp omdat de pijn niet te houden was, kreeg antibiotica via het infuus omdat mijn buikvlies was gaan ontsteken, mijn controles werden steeds slechter en ik kreeg niets binnen. Uiteindelijk heeft de arts nadat ik van maandagavond t/m zaterdag niets gegeten had en nauwelijks gedronken had ervoor gekozen om een lange lijn in te brengen waar ik parenterale voeding over kreeg. Ik kreeg de complimenten van de anesthesist dat ik zo goed stil had gelegen...maar jeetje wat was dat eng...om in je hals geprikt te worden, ik dacht als ik nou muisstil lig dan heb ik de meeste kans dat ook dat niet mis gaat en zo was het gelukkig ook zo. Als de kindjes op bezoek komen doe ik mijn sjaal om zodat ze niet zien dat er bij mama een slangetje uit haar hals komt...genoeg slangen die ze al wel zagen want ik had een urinecatheter, 2 drains, infuus, morfine pomp en nu de voeding. Een zak witte chemische voeding...die duurder is als een goed diner in een sterrenrestaurant... waarvan ik al misselijk werd als ze de zak kwamen vervangen. Na een week ziekenhuis opname heeft de verpleegkundige mijn haren op bed gewassen....wat was dat heerlijk....iets wat zo gewoon is, was nu zo bijzonder en fijn.
Vorige week dinsdag een aantal dagen na de eerste ercp, hebben ze weer een nieuwe poging gedaan maar ook toen was het niet gelukt om de stent te plaatsen. Ik werd steeds zieker en mijn controles steeds slechter. Mijn schoonvader, heeft jarenlang op chirurgie gewerkt en hij heeft de arts kritisch laten nadenken over mijn buik die alsmaar dikker werd, waardoor ik steeds kortademiger werd. Uiteindelijk werd er nog een drain gestoken in mijn buik met een directe afvloed van bijna een liter gal...wat ben ik Anton hiervoor dankbaar! Ik ben diezelfde dag naar de IC gebracht...en misschien heel raar maar ik was blij...ik kon even de controle los laten omdat ze me daar goed in de gaten zouden houden. Het was heel vreemd om de kamer voorbij te rijden waar papa nog geen jaar geleden gestorven was....een paar kamers verder kwam ik te liggen, wat moet dit hels voor mijn moeder zijn geweest. Hoe goed dat de verpleging hier op de chirurgie afdeling ook zijn best doet, het kon ooit erg lang duren voordat ze kwamen als je op de zusteroproep duwden en dat gaf me angst! Ik heb al zoveel meegemaakt in het ziekenhuis...na bijna 24uur op de IC mocht ik weer terug naar de afdeling. Het ging langzaam aan wat beter. Ik besefte steeds meer dat ik echt heel ziek was...maar nog steeds weinig emoties...de MDl arts kwam uitleggen dat ik vrijdag in het Catharina ziekenhuis een nieuwe poging kreeg van de ercp. Zelfde procedure maar hopelijk nu met goed resultaat. Ik werd opgehaald door de ambulancedienst en met al mijn pompen werd ik overgeheveld op de brancard...wat voelde ik me ellendig...al 11dagen plat op bed gelegen, ik kon niet op mijn benen staan en mijn buik deed zo'n gruwelijke pijn. Daar aangekomen mocht ik snel naar de röntgen. De arts gaf me hoop door uit te spreken dat normaliter 90procent van deze behandeling lukt maar dat zijn percentage nog wat hoger lag...dat gaf me moed...ik dacht het moet gewoon lukken...want anders word ik niet beter...heb ik de kanker overwonnen en word ik hier steeds zieker van.... Het was gelukt! Ik kon de dokter wel kussen!!! Zo ontzettend blij want nu kon ik weer gaan opknappen. En in die fase zitten we nu...iedere dag mag er een slangetje uit of af... Gisteren is de morfine pomp omgezet in tabletten en ik ben weer bezig met opbouwen van voeding, wat mijn maag niet fijn vind en flink tegensputtert maar hier moeten we doorheen! Ik ben positief en leer dat ieder klein stapje ook een stuk vooruit komt en ik daar ook tevreden mee kan zijn, dat heb ik wel geleerd tijdens de revalidatie. Nu ik me weer wat beter voel...begin ik Bart en de kindjes steeds meer te missen, na 2.5week ziekenhuis wil ik naar huis, genieten van mijn gezin.
Ik merk dat het vertrouwen in mijn lichaam weer naar een nulpunt is gezakt...dit moet weer groeien. Iedereen in het ziekenhuis is erg betrokken bij me, de artsen, mijn mammacare-verpleegkundige, psycholoog, fysiotherapeut van de oncologische revalidatie noemen me een pechvogel en komen me geregeld opzoeken. Ik ben heel dankbaar dat heel veel lieve familie en vrienden mij en Bart steunen, dat hebben we nodig om dit ook weer te boven te komen, maar besef me ook dat dit niet vanzelf sprekend is. Wat heeft Bart toch veel moeten meemaken de laatste weken, ik ben zo trots hoe hij het doet, hij vliegt van hot naar haar, zorgt super voor de kinderen en dan ook nog dat machteloos gevoel wat hij steeds maar ervaarde aan de rand van mijn bed. Maar ook dit gaan we samen weer overwinnen! Wordt vervolgd 😘